Η ουσία του Έρωτα !

"Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου. Ποιος ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου! Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σ΄αγαπώ πάντα. Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα 'ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου".

Από το βιβλίο "Ο δρόμος του φεγγαριού" του Όμηρου Αβραμίδη.

Διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό πολλοί μπορούν να σκεφτούν "πόσο αληθινό, έτσι είναι ο Έρωτας".

Πόσο αστεία φράση είναι αυτή; Τι είναι τελικά; Καλός άγγελος, γλυκός εκδικητής περιζήτητος τύραννος ή απλά ένα συναίσθημα που απωθεί τη μοναξιά σου και γι΄αυτό το αποζητάς; Και έστω πως έτσι είναι ο έρωτας. Πως είναι πια αυτό το "έτσι"; Έχει ορισμό; Και πως το ξέρεις όταν το βρίσκεις; 

Οι μισοί θα απαντήσουν με πολλή σιγουριά, "φυσικά και το ξέρεις, το βλέπεις στα μάτια του, στο πρόσωπό του, το νιώθεις στην στιγμή". Από την άλλη, οι πληγωμένοι - έμπειροι, θα σου πουν "δεν το ξέρεις, αν ήξερες αυτό θα ήξερες και το αντίθετο και θα γλίτωνες από πολύ κόπο, κλάμα, ποτό, τσιγάρο και άλλες κακές συνήθειες".  

Σε έναν κόσμο τόσο τέλεια φτιαγμένο, πως είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι τόσο ρευστό όσο ο έρωτας; Είναι ευλογία ή κατάρα; Δεν ξέρω . . . Η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο της με τίτλο "Κραταία αγάπη" αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Ο έρωτας πεθαίνει και είναι στις κατάρες του να μην πεθάνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δυο. Πάντοτε ο ένας θα εγκαταλείπει. Ο ένας θα σηκώνει μόνος του την ντροπή του προδότη και ο άλλος μόνος του, την ντροπή του προδομένου. Ποιο από τα δυο είναι πιο βαρύ κανείς δεν γίνεται από πριν να ξέρει. Από αύριο θα αρχίσουμε να το μαθαίνουμε αυτό".

Το θέμα είναι γιατί θες να παίξεις με κάτι τόσο επικίνδυνο όσο είναι ο έρωτας;! Είναι τόση η μοναξιά του ανθρώπου και η ανάγκη του να μην νιώθει αυτό το κενό συναίσθημα, που ρισκάρει το μοναδικό πράγμα που έχει και ξέρει πως θα ζήσει για πάντα: την ψυχή του; Γιατί όταν ερωτεύεσαι είναι αμαρτία να μην το κάνεις με πάθος. Και η προϋπόθεση του πάθους είναι να καταθέσεις την ψυχή σου, το είναι σου . .

Η γνωστή διαδικασία είναι η παρακάτω: βλέπεις έναν άνθρωπο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ωθείσαι στο να τον γνωρίσεις, τον μαθαίνεις, τον θαυμάζεις, τον ερωτεύεσαι και μετά τι; Όταν φεύγει από δίπλα σου ξαφνικά όλο αυτό φεύγει και χάνεται; Όχι φυσικά, απλά για κάποιο λόγο το κάστρο σου γκρεμίζεται, συνήθως από τα χέρια αυτού που αγαπάς. Το θέμα είναι πως αν αυτό συμβεί, εσύ πονάς. Με έναν πόνο που δεν έχουν βρει λέξεις ικανές να τον περιγράψουν. Και καπνίζεις, και πίνεις και κλείνεσαι και ζεις ένα δράμα. Γιατί θες να τιμωρήσεις τον εαυτό σου που επέτρεψε σε κάποιον να τον πληγώσει ή απλά επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκείνη τη στιγμή για να διαχειριστείς το βάρος που έχεις την υποχρέωση να σηκώσεις για να καταφέρεις να συνεχίσεις. Κι έχεις έναν ολόκληρο κοινωνικό περίγυρο που ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να καταλάβει τόσο πολύ υποφέρεις, γιατί τα συναισθήματα από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρουν - να σου λένε "είναι λόγος για να κλαις και να αντιδράς με τέτοιο τρόπο;" Ποτέ δεν έχω καταλάβει την ουσία αυτής της ερώτησης αλλά "ναι είναι . . . γιατί νιώθω . . ." 

Κατάλαβες; Νιώθω. Νιώθω πως κάτι έσπασε. Σκέψου το έτσι. Πάρε ένα γυαλί και ρίξε το στο πάτωμα. Θα σπάσει. Μπορείς, βέβαια, μετά να το κολλήσεις αλλά πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή. Έτσι είναι και η καρδιά, όταν χάνεις αυτό για το οποίο είχε αποκτήσει ρυθμό χαρούμενο, θα κλάψει, θα πονέσει και ίσως μια μέρα να χαμογελάσει ξανά. Θα υπάρχει πάντα μια πληγή που θα δηλώνει πως κάτι ήταν εκεί μα τώρα . . 

Τέλος πάντων . . . 

Όσο για μένα, πιστεύω πως τον έρωτα τον αποδέχεσαι με τα μάτια κλειστά. Είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένη η ζωή που έχει υπολογίσει αυτό το ρίσκο πολύ πριν εσύ κληθείς να το πάρεις. Πρέπει να τον φοβάσαι όσο και τη Ζωή. Και να τον λυπάσαι όσο και τον Θάνατο. Τον έρωτα πρέπει να τον ζεις, να τον αγαπάς, να τον νιώθεις στο σώμα σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου. . 

Έτσι είναι ο έρωτας . . . ένας Θεός που ή σου δίνει ζωή ή σου την παίρνει !!