Ζούμε στην εποχή που . . .

Ζούμε στην εποχή που κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν την ζωή τους στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν τα πάντα. Τα πάντα όμως είναι πολλά για έναν άνθρωπο. Μα παρασυρμένοι απ’ τον ναρκισσισμό τους πασχίζουν για τα πάντα και τελικά καταλήγουν να κάνουν παρέα στο τίποτα.

Ζούμε στην εποχή που οι δρόμοι δεν είναι γεμάτοι από παιδιά που παίζουν αλλά από πορείες και διαμαρτυρίες για τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που το κάθε ανθρώπινο ον δημιούργησε με τις επιλογές του. Τα παιδιά χαμένα σε διαδικτυακά μονοπάτια χάνουν στιγμές απ’ την ζωή τους και ξεχνούν να μιλούν και να γράφουν σωστά, κρυμμένα πίσω απ’ την ασφάλεια του υπολογιστή. Γιατί σε αυτή την εποχή ζούμε. Στην εποχή που επενδύονται εκατομμύρια για να κάνουμε τον “εγκέφαλο” του υπολογιστή πιο “έξυπνο” και  τον εγκέφαλο των παιδιών τον αφήνουμε στην τύχη του.

Ζούμε στην εποχή που το αληθινό σ’ αγαπώ έχει εκλείψει και οι άνθρωποι συμβιβάζονται με στιγμές έρωτα που λανθασμένα βαφτίζουν αγάπη. Βολεύονται με μια χροιά που ψιθυρίζει σ’ αγαπώ πολύ ερωτικά και όσο διαρκέσει, παραβλέποντας πως η ειλικρινής ομολογία της αγάπης δεν έχει ημερομηνία λήξης. Μα ακόμα και αν είχε, θα γίνονταν ουρές καθιστώντας το σ’ αγαπώ, το μόνο ληγμένο που ο κόσμος ποθεί να αποκτήσει και αυτό επειδή  επειδή μέσα του θα έκρυβε αλήθεια.

Ζούμε στην εποχή που οι αξίες απέκτησαν τιμή και ξεπουλήθηκαν σε μια διεφθαρμένη συμφωνία που θα συνέβαλλε σε έναν κόσμο πιο μοντέρνο. Μα την στιγμή που μπερδέψαμε τον μοντερνισμό με τον δηθενισμό και επιτρέψαμε στον παραλογισμό να γίνει η λογική της καθημερινότητας αλλάξαμε τις ισορροπίες και όποιος παίζει με την φυσική ισορροπία τιμωρείται.

Ζούμε στην εποχή που αν κανείς νιώθει πρέπει να θεωρείται ξεχωριστός. Στην εποχή που δεν ψάχνουμε αγκαλιές να μας ζεστάνουν αλλά κουβέρτες. Στην εποχή που το κρύο έγινε φόντο στις ψυχές μας και πάγωσε το είναι μας. Χωρίς όμως αυτό να μας προβληματίσει, υπάρχουν αποθέματα ζεστασιάς από τις άπειρες εκτάσεις δασών που καίγονται τα καλοκαίρια. Την στάχτη δεν την σκέφτεται κανείς.

Ζούμε στην εποχή που οι ταινίες έχουν πλοκή προβλέψιμη και παίξιμο ρηχό. Που τα τραγούδια έχουν στίχο φθηνό, ο οποίος στο πέρασμα του χρόνου ξεχνιέται και που η μελωδία έχει εκσυγχρονιστεί με τρόπο τραγικό.

Ζούμε στην εποχή που τα όνειρα στοιχίζουν και το χαμόγελο το πληρώνεις ακριβά. Και δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω πως ή πότε έγινε. Όμως πρέπει να θυμόμαστε πως η ζωή είναι ένας καθρέφτης και αν της χαμογελάσεις θα σου χαμογελάσει με την σειρά της και αυτή. Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη που τα όνειρα χρειάζονται όσο ποτέ γιατί τι είναι το όνειρο, παρά ένα ιδανικό προσχέδιο του αύριο. Ονειρέψου το για να το κάνεις. Και μην ξεχνάς πως, ότι  είναι να γίνει θα γίνει χωρίς να σε ρωτήσει. Μην του κάνεις την χάρη και το αφήσεις να σε παρασύρει. Αντίθετα σκάσε του ένα  χαμόγελο να το ξαφνιάσεις. Και αν κι εσείς τα βλέπετε όλα μαύρα, συνδυάστε χρώματα απ’ τα συναισθήματα σας, πάρτε λάμψη απ’ το χαμόγελο σας, χρυσοκέντητο νήμα απ’ τις ελπίδες σας και τις πιο όμορφες εικόνες απ’ τα όνειρα σας και πλέξτε τα για να δείξετε στον κόσμο πως θέλετε να γίνει . . .