Γράφει ο Θάνος Βασιλικός….
Εσύ θα “χεις αστέρια που δεν τα “χει κανείς. Εσύ θα “χεις αστέρια που ξέρουν να γελούν.
Ο μικρός πρίγκιπας είναι ένα διαχρονικό παραμύθι Ή μήπως τελικά δεν είναι παραμύθι; Οι ανθρώπινες σχέσεις, η μισαλλοδοξία, η αποξένωση των ανθρώπων, σίγουρα δεν ανήκουν στα παραμύθια. Ο μικρός πρίγκιπας επιστρέφει ξανά στην έρημο. Το παραμύθι του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ επιστρέφει για να θυμίσει στους μεγάλους ότι κάποτε υπήρξαν παιδιά.
Πόσοι μεγάλοι θυμούνται ότι υπήρξαν κάποτε παιδιά; Στο παραμύθι του Εξυπερύ ο πιλότος αναπολεί την παιδική του ηλικία. Μέχρι που μια βλάβη τον αναγκάζει να προσγειωθεί στη μέση του πουθενά. Απογοητευμένος και κουρασμένος προσπαθεί να επισκευάσει το αεροπλάνο του, μέχρι που εμφανίζεται το παραμυθένιο πλάσμα «ο Μικρός Πρίγκιπας». «Παρακαλώ, ζωγράφισέ μου ένα αρνί». Κατάπληκτος ο πιλότος μαγεύεται από τον μικρό πρίγκιπα. »Από που έρχεσαι μικρούλη μου; Πού βρίσκεται αυτό το μέρος που ζεις;» «Το κουτί που μου έδωσες είναι πολύ βολικό, γιατί τη νύχτα μπορεί να το έχει και για σπίτι του το αρνάκι μου.»
Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, μπαίνουν μέσα σε γυάλινα κλουβιά, μετρούν τα χρήματά τους, ερωτεύονται τα αμάξια τους, τα σπίτια τους, θέλουν να κλείσουν στις παλάμες τους όλο τον κόσμο. Το ταξίδι του Μικρού Πρίγκιπα δεν τελειώνει ποτέ. Επιστρέφει για να μείνει, να θυμίσει ότι σημασία έχει να ζεις. «Γεια χαρά, είπε η αλεπού. Και τώρα θα σου πω το μυστικό μου. Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Αυτό που έχει σημασία είναι αόρατο στα μάτια.»
Ο Μικρός Πρίγκιπας έχει μεταφραστεί σε 60 γλώσσες. Θεωρείται το τρίτο βιβλίο σε πωλήσεις. Ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ δεν γύρισε ποτέ από την αποστολή του στις 31 Ιουλίου 1994 (πιλότος, πετάει από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη σε επικίνδυνες εξερευνητικές αποστολές). Λίγες ώρες πριν είχε γράψει σ” έναν φίλο του..»Τώρα που μπήκα στον χορό δεν μετανιώνω καθόλου. Η μερμηκοφωλιά του μέλλοντος με τρομάζει και σιχαίνομαι τις αρετές που προέρχονται από τα ρομπότ. Εγώ έπρεπε να γίνω κηπουρός. Πεθαίνουμε για την αγάπη του ανθρώπου αν είναι το κλειδί του θόλου. Πεθαίνουμε μόνο για όσα μας εξασφαλίζουν την ζωή.»
Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στην μνήμη του Leon Werth που κάποτε υπήρξε παιδί. (πέθανε ζητιάνος στο Παρίσι).
.newsfilter.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου