Τον επόμενο μήνα θα ήταν η 20η επέτειος των γάμων μας. Το «Θα» και το «Τι θα γινόταν αν» κυριαρχούν στη ζωή μου, από τότε που χωρίσαμε.
Τι θα γινόταν αν ο γάμος μας είχε κρατήσει. Εάν μπορούσα να δω πραγματικά τι συνέβαινε και ποιόν είχα απέναντί μου. Εάν ήσουν αρκετά δυνατός και καλός για να μου πείς όσα ένιωθες, τι σου έλειπε από τη σχέση μας και τι ήθελες.
Τι θα γινόταν, αν…
Τώρα η όλη κατάσταση, δεν έχει επιστροφή και οι αναμνήσεις ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου. Δεν θυμάμαι καν πως ήταν να είμαστε παντρεμένοι. Ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι δεν θυμάμαι τον ήχο της φωνής σου.
Δεν σε σκέφτομαι τόσο πολύ πια. Όχι τουλάχιστον, όσο όταν πρωτοέφυγες. Τώρα, όταν σε σκέφτομαι, αισθάνομαι τις αναμνήσεις σαν αναλαμπές μιας μεγάλης εκδρομής ή μιας παλιάς ταινίας. Σαν όλα αυτά να τα έζησε κάποιος άλλος. Όταν σκέφτομαι εσένα και τον τρόπο που έφυγες, δεν υπάρχουν πια «Γιατί;» αλλά μόνο «Ναι, έφυγε».
Δεν σου γράφω επειδή σε σκέφτηκα απόψε. Σου γράφω γιατί τα 4 παιδιά μας, έφηβοι πια, γέμισαν με τους φίλους τους, το τραπέζι που είχαμε αγοράσει όταν παντρευτήκαμε. Εκείνο το βαρύ το ξύλινο της τραπεζαρίας με τα σκαλιστά ποδαράκια. Γέμισε το σαλόνι μας φωνές και γέλια που έπεσαν στο χειροποίητο τραπέζι και ξεχύθηκαν στον αέρα αφήνοντας πίσω τους, τη μυρωδιά του καμμένου ξύλου το χειμώνα.
Για κάποιο λόγο, συγκεντρώσεις σαν αυτή, με κάνουν να σε θυμάμαι. Η θέα όλων μου των παιδιών συγκεντρωμένων στο τραπέζι, καθισμένων δίπλα δίπλα χωρίς να μαλώνουν, να τους ακούω να πειράζουν το ένα το άλλο και να αστειεύονται. Είναι μια στιγμή που έχεις χάσει από όλα τα καθημερινά τραπέζια και είμαι σίγουρη ότι έχεις παρόμοιες στιγμές με τη νέα σου οικογένεια. Αλλά τις στιγμές αυτής της οικογένειας, αυτών των παιδιών, τις έχεις χάσει.
Έχεις χάσει αυτές τις στιγμές και τόσα άλλα. Έχεις χάσει τη θέα των γιών σου, άντρες πια, να κόβουν ξύλα για το τζάκι. Έχεις χάσει όλους τους ήχους από το ξυπνητήρι που κλείνει κάθε δύο λεπτά η κόρη μας, επειδή αρνείται να σηκωθεί. Έχεις χάσει την ευκαιρία να μπορείς να τα αποχαιρετάς καθώς στέκεσαι στην εξώπορτα και σου φωνάζουν «Σ΄αγαπώ μαμά» ή «Θα τα πούμε μετά!».Έχεις χάσει όλες τις πόρτες που χτύπησαν επάνω στον καυγά και όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους όπως «Σε μισώ» ή «Αυτό δεν είναι δίκαιο!» αλλά ξέρεις κάτι; Κι αυτό μέρος της ανατροφής τους είναι…και το έχασες!
Ξέρω ότι με τη νέα σου οικογένεια, η ζωή σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη πατρότητα. Και πιθανόν αυτή τη φορά να κάνεις καλή δουλειά. Μπράβο σου γιατί αυτό θα κάνει πολύ καλό στο καινούριο σου παιδί.
Αλλά έχεις χάσει τόσα πολλά. Έχεις χάσει χρόνια ζωής με αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Τα παιδιά σου. Έχεις χάσει όλα όσα τους αρέσουν, δεν τα είδες να μεγαλώνουν, να μαθαίνουν, να θυμώνουν, να εκνευρίζονται, να ενοχλούν, όλα όσα τα έχουν κάνει τόσο αξιαγάπητα και ξεχωριστά.
Έχεις χάσει όλα αυτά τα δευτερόλεπτα, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια.
Δεν θα είναι ποτέ ξανά σε αυτή την ηλικία. Η κόρη μας δεν θα είναι ποτέ ξανά 17 καθισμένη σε ένα παγκάκι στη παραλία. Ο μεσαίος μας γιός δεν θα είναι ποτέ ξανά 16 και εργαζόμενος σε μαγαζί με εποχιακά, για να μαζέψει χρήματα. Ο μικρός μας γιός δεν θα είναι ποτέ ξανά 12 και πρώτη φορά ερωτευμένος με μια συμμαθήτριά του. Ο μεγάλος μας γιος δεν θα αποφοιτήσει ποτέ ξανά από το Λύκειο και κανένα από αυτά δεν θα είναι ξανά 11 χρονών να μαλώνουν για το ποιος θα ανεβεί πρώτος στο στρώμα θαλάσσης.
Όταν μας άφησες, έγινα ράκος. Και όταν σταμάτησα να είμαι ράκος, έγινα έξαλλη. Και όταν ο θυμός έφυγε, αποφάσισα πως άξιζε να αγκαλιάσω, να στηρίξω και να αγαπήσω ό,τι άφησες πίσω σου, με όλη μου την καρδιά. Και σήμερα είμαι χαρούμενη που το έκανα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου