Ήταν Νοέμβριος του 1868, κάπου στην κομητεία Ουώρεν των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής όταν έγινε το πρώτο δείγμα τόλμης ενάντια τους. Καλπάζοντας στα άλογα τους πορεύονταν για το αγρόκτημα των Τζέφερς. Ντυμένοι με την κλασσική ενδυμασία τους, άσπρο μανδύα και μαύρες κουκούλες, έμοιαζαν σαν φαντάσματα. Η επίσκεψη τους έπρεπε να μοιάζει με προειδοποίηση. Τα ίχνη πρέπει να είναι ορατά.
Οι Τζέφερς, πατέρας, μάνα και πέντε παιδιά ήταν μαύροι. Ο πατέρας αποφάσισε να πράξει το αδιανόητο. Άρπαξε το ντουφέκι του και σκότωσε ένα από αυτούς. Η ζωή τους αμέσως έλαβε τέλος. Το αγρόκτημα έμοιαζε με λαμπάδα και το ανθρωποκυνηγητό είχε ξεκινήσει. Το μικρότερο παιδί έφερε την πρώτη τους εκδίκηση… έγινε ένα με τις φλόγες. Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν απο τον τρόμο της φατρίας πιάστηκαν σε ένα τραίνο στο Ντέριγκ μετά από λίγες μέρες. Εκτελέστηκαν εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια ενός σερίφη που και να ήθελε να αντιδράσει ήταν ανύμπορος μπροστά στην δύναμη τους. Όλα αυτά έγιναν γιατί οι Τζέφερς είχαν ένα ελάττωμα γι” αυτούς. Είχαν το θράσος να ζούνε όπως οι λευκοί.
Ένα χρόνο προηγουμένως είχε γεννηθεί η πρώτη “φωλιά” στο Πολάνσκι, μια μικρή πόλη του Τενεσή στις αρχές του 1867. Εμπνευστές της ήταν έξι πρώην στρατιωτικοί του Ομοσπονδιακού στρατού. Αποφάσισαν να τους δώσουν την ελληνική ονομασία Κύκλος που μετατράπηκε σε Κου – Κλούξ και πρόσθεσαν τη λέξη Κλάν (φατρία) ώστε να τους θυμίζει την σκωτσέζικη καταγωγή τους. Η μεγαλύτερη απόλαυση τους ήταν ο χλευασμός και ο εξευτελισμός των φτωχών μαύρων. Δεν άργησαν οι «έξι αθάνατοι», όπως τους ονόμασαν, να καταλάβουν ότι οι ενέργειες τους τρόμαζαν τους μαύρους. Όποιος έγχρωμος είχε το θάρρος να αντιμιλήσει σε λευκό είχε τα ανάλογα αντίποινα..
Ο μυστικισμός της οργάνωσης γοήτευε τον κόσμο καθώς τα μέλη αυξάνονταν συνεχώς. Οι “φωλιές” ξεπηδούσαν σε κάθε πόλη και χωριό. Οι “έξι αθάνατοι” διέδιδαν πως απώτερος σκοπός της οργάνωσης ήταν η “προστασία των αδυνάτων, των καταπιεσμένων και των φτωχών, ιδιαίτερα των γυναικών και των παιδιών των στρατιωτικών του Νότου που σκοτώθηκαν στον πόλεμο’. Στο Νότο η παλαιά δουλοκτητική νοοτροπία ήταν δύσκολο να ξεριζωθεί, έτσι για τον κόσμο ήταν εύκολο να μυηθεί την οργάνωση.
Στις αρχές του 1867 στο συνέδριο του Νάσβιλ η οργάνωση αποκτά συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Την παρεμπόδιση των μαύρων, με οποιοδήποτε τίμημα, να ψηφίσουν ενώ τους είχε δοθεί δικαίωμα ψήφου και δεύτερο η παρεμπόδιση των “Γιάγκιδων” να έρχονται στο Νότο και να στρατολογούν εργατικό δυναμικό. Ο τρόπος για την εκτέλεση των συγκεκριμένων στόχων ήταν απλός για αυτούς. Βιασμοί, λιντσαρίσματα, άγρια βασανιστήρια όπως να χαράζουν στην πλάτη των μαύρων τρία “Κ” ως ένδειξη δύναμης ήταν στην ημερήσια διάταξη των μαύρων. Για παρεμπόδιση των μαύρων τις ημέρες των εκλογών τους έδεναν από το λαιμό σε πασσάλους ώστε να τους βλέπουν συνέχεια. Το συγκεκριμένο τέχνασμα ήταν δραστικό αλλά και πολύ παραδειγματικό.
Συχνό φαινόμενο της εποχής ήταν η ενοχοποίηση των μαύρων για εγκλήματα που διέπρατταν οι λευκοί. Αυτό το φαινόμενο κράτησε πολλά χρόνια ιδίως στην Αμερική. Με αυτόν τον άνανδρο τρόπο φυλάκισαν τον Ρούμπιν Κάρτερ για σχεδόν 21 χρόνια. Ο Ρούμπιν ο οποίος ήταν μποξέρ και πρωταθλητής για πέντε συναπτά έτη στην κατηγορία του (1961-66, Middleweight Champion) είχε το γενετικό ελάττωμα να γεννηθεί μαύρος. Το 1966 ενώ ήταν στο απόγειο της καριέρας του κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για τριπλή δολοφονία για κάτι που ουδέποτε έπραξε. Οι ψευδομαρτυρίες κάποιων λευκών έναντι αμοιβής του κατέστρεψαν την ζωή.
Ο κόσμος ευαισθητοποιείται από το συμβάν και βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει για την “τυφλή δικαιοσύνη’. Ο Μπομπ Ντίλαν που ήδη από εκείνη την εποχή ήταν σημαία της Αμερικάνικης φόλκ μουσικής αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για τον Ρούμπιν Κάρτερ. Το τραγούδι ονομάστηκε «Hurricane» όπως και το ψευδώνυμο του μποξέρ στο ρίγκ. Το τραγούδι είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο αφού ο Ντίλαν ήταν η φωνή της αμφισβήτησης και της επανάστασης για τους Αμερικάνους. Το συγκεκριμένο τραγούδι εξιστορούσε την πραγματική ιστορία του συμβάντος κάτι που ανάγκασε τους ιθύνοντες του δικαστηρίου να πιέσουν τον Ντίλαν να αλλάξει τους στίχους αφού όπως έλεγε το τραγούδι οι λευκοί τον “έκλεισαν” μέσα. Το 1999 η ζωή του Ρούμπιν Κάρτερ γίνεται ταινία με τον Ντέζελ Ουάσιγκτον να τον υποδύεται άψογα.
Ο Ρούμπιν Κάρτερ ο οποίος ζει πλέον στο Οντάριο του Τορόντο υπήρξε από το 1993 μέχρι το 2005 διευθύνων άτομο της οργάνωσης των ατόμων που καταδικάζονται λανθασμένα. Το 1996 όταν ο Ρούμπιν ήταν πλέον 60 χρονών συλλαμβάνεται για το ότι πωλούσε ναρκωτικά σε μυστικό αστυνομικό. Η αστυνομία του Τόροντο μετά από λίγη ώρα ζήτησε συγγνώμη για τη λανθασμένη αναγνώριση του ατόμου.
Η ιστορία του μαύρου μποξέρ ήταν μια τρανή απόδειξη της συμπεριφοράς των λευκών προς τους μαύρους. Η Κου – Κλουξ – Κλαν δεν διαλύθηκε ποτέ αφού μέχρι σήμερα αριθμεί 4.000.000 μέλη σε όλο τον κόσμο. Πολλοί ιστορικοί οι οποίοι ασχολήθηκαν με τις εγκληματικές πράξεις των λευκών ενάντια στους έγχρωμους διερωτώνταν εάν θα γίνονταν όλα αυτά εάν δεν υπήρχε η Κου – Κλουξ – Κλαν. Την απάντηση στο ερώτημα έδωσε ο μεγάλος ιστορικός Ουίλιαμ Π. Ράντελ. «Η κοινή γνώμη θα μπορούσε να καταδικάσει την Κου – Κλουξ – Κλαν αλλά δεν το ήθελε αφού έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε ο κόσμος…»
Αναδημοσίευση άρθρου του Χρίστου Κυριάκου από τη Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου