Έξι χρόνια χωρίς το Χριστόδουλό μας

Πέρασαν 6 χρόνια από την ημέρα που εγκατέλειψες τούτο τον μάταιο κόσμο. Έξι χρόνια όπου κάθε ρωμαίικο σπιτικό σε ζητούσε. Σε ζητούσε για να του υψώσεις το φρόνιμα. Σε ζητούσε για να ακουστεί η φωνή του. Γιατί τα λόγια σου ήταν μέσα  από τη καρδιά βγαλμένα. Τα λόγια σου ήταν η αλήθεια που κάποιους τους πονούσε. Τα λόγια τα οποία είχαν ως θεμέλιο λίθο Χριστό και Πατρίδα. Τα λόγια αυτά έκαιγαν σαν πύρινη ρομφαία όλους αυτούς που είχαν βάλει στο στόχαστρο τη δόλια την Ελλάδα.


Εσύ Μακαριότατε Χριστόδουλε. Εσύ ήσουν το φωτεινό άστρο όπου φώτιζες τις ψυχές όλων των Ελλήνων. Εσύ με τα όποια λάθη σου, εσύ με τις όποιες αδυναμίες σου, χάριζες ελπίδα και φως σε όλους τους Έλληνες.

Ένα δικό σου σάλπισμα αρκούσε για να αφυπνίσεις χιλιάδες για να μη πω εκατομμύρια ψυχές. Όταν επρόκειτο για τα δίκαια της πατρίδος και του έθνους  όλοι γνωρίζαμε ότι θα έχουν ένα σκληρό αντίπαλο το «Χριστόδουλο μας» γιατί ο λαός σε θεωρούσε δικό του. Ήσουν  ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας αφού έμπαινες στο σπιτικό του κάθε νοικοκύρη και του θύμιζες ότι είσαι εκεί και αγωνίζεσαι για όλους εμάς από το δικό σου μετερίζι.

Ήσουν ο αρχιεπίσκοπος ο οποίος βγήκε από τα συνηθισμένα στεγανά των κλασικών ποιμένων της εκκλησίας μας. Με το φέρσιμο σου και τα καλέσματά σου αγκάλιασες και έκανες βήματα για να στρέψεις τα βλέμματα των νέων προς εκκλησία και τη πίστη.
Αλησμόνητη σε όλους μας  η φράση σου «Σας πάω» η οποία έφερε κύμα σχολιασμών και τα άνω κάτω στο χώρο της εκκλησίας από τους σκληροπυρηνικούς της Ιεράς Συνόδου.
Αγωνιστής για το δίκαιο σε θέματα πίστεως αλλά και των θεμάτων της χώρας. Ήσουν  πάντα εκεί όπου ζητούσε η περίσταση για να στηρίξεις, για να κατηχήσεις, για να προσφέρεις την αγάπη σου.

Όμως τον Ιούνιο του 2007 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας της οποία έμελε να ακολουθήσει.
Διαγνώστηκε ότι ο Αρχιεπίσκοπος μας πάσχει από καρκίνο του παχέος εντέρου. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους, η κίρρωση ύπατος, η μεταμόσχευση η οποία δεν έγινε ποτέ αλλά και οι πολλαπλές μεταστάσεις όγκων μέσα σε λίγους μήνες είχε ως αποτέλεσμα το οριστικό τέλος της ζωής του Αρχιεπισκόπου μας .

Το τέλος του, τον βρήκε το ξημέρωμα της 28 Ιανουαρίου τους 2008 στις 5:15 το πρωί. Η πολιτεία κήρυξε τετραήμερο  εθνικό πένθος, την 31 Ιανουαρίου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας. Προσωπικότητες του θρησκευτικού και πολιτικού κόσμου παρευρέθηκαν για να πουν το Ίστατο Χαίρε στον Αρχιεπίσκοπο όπως και πλήθος κόσμου όπου είχε συρρεύσει κατακλύζοντας το κέντρο των Αθηνών από το Ναό έως το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών όπου θα γινόταν η ταφή του.

Αυτό είναι το τελευταίο δημόσιο μήνυμα του την Πρωτοχρονιά του 2008 όπου πλέον ο ίδιος νιώθει το τέλος να είναι πολύ κοντά. Ένα μήνυμα παρακαταθήκης αλλά και όλων αυτών των οποίων θα αντιμετώπιζε η χώρας λίγα χρόνια μετά.   «Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει».

Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα.

sainiaa.blogspot.gr