"Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε, που συνηθησαμε σε κάλπικους καιρούς..."
Πολλά πράγματα έχουν γραφτεί και ειπωθεί (για αυτά δεν είμαι και τόσο σίγουρος) για τους Έλληνες. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού τόσο για διθυραμβικά όσο και για επικριτικά σχόλια για τον λαό μας.
Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λέμε «ο κλασσικός Έλληνας» άλλα πάντα φουσκώνω απο υπερηφάνια βλέποντας τον άθλο του 2004 στο ποδόσφαιρό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ή το Πύρρο Δήμα να φωνάζει «για την Ελλάδα» λίγο πριν σηκωσει την μπάρα στην Ατλάντα. Αυτό που βέβαια δεν χάνει την εκτίμηση μου είναι ο πολιτισμός μας. Λέγοντας πολιτισμό δεν εννοώ τις κολώνες (είναι τα τελευταία που με ενδιαφέρουν) αλλά την παιδεία και την κουλτούρα που τόσα χρόνια δημιουργήσαμε με κόπο. Όπως είπα στην αρχή, λοιπόν, είμαστε ένας πολυσυζητημένος λαός. Τόσο για το παρελθόν μας όσο και για το παρόν.
Είμαστε ίσως ο πιο παράξενος (και όπως θέλει το παίρνει κανείς) λαός. Είμαστε η Ελλάδα του σαλονιού και η Ελλάδα της αναρχίας, η Ελλάδα του φιλότιμου και η Ελλάδα πονηριάς. Ένα πλανόδιο τσίρκο όπως πολύ εύστοχα ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε σαν έθνος ξεχάσει τον πολιτισμό μας. Είμαστε ο λαός που παρέλαβε 6000 χρόνια πολιτισμού και ξαφνικά όλοι μαζι – σαν να ήμασταν συνεννοημένοι – τραβήξαμε μια γραμμή και διαγράψαμε τα πάντα. Φροντίσαμε βέβαια πρώτα να μοιράσουμε τον πολιτισμο μας σε όλο το κόσμο (και πολύ καλά κάναμε αφού οι γνώσεις και ο πολιτισμός δεν πρέπει να γνωρίζουν σύνορα). Όλοι σχεδόν οι λαοί πήραν την φωτιά από την δάδα του ελληνικού πολιτισμού και αμέσως μετά την σβήσαμε. Φτάσαμε σήμερα να έχουμε δώσει τον πολιτισμό μας αντιπαροχή και να ενασμενιζόμαστε για τον ήλιο και την θάλασσα μας. Μόνο αυτά μας έμειναν πια. Όλα τα άλλα τα ξεπουλήσαμε. Μιλάω φυσικά για το ηθικό μας ξεπούλημα (το οποίο θεωρώ ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας).
Έχουμε μείνει λοιπόν να προμοτάρουμε την όμορφή Ελλάδα που ενδόμυχα όμως σαπίζει και αποσυντίθεται. Σαπίζει πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά. Πίσω από την όμορφη Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που «κλαίνε και αναζητούν την Ρωμιοσύνη». Ελπίζω για τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας να επαληθευτεί η ρήση του Οδυσσέα Ελύτη: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»
Σωτήρης Οικονόμος
www.decay.gr
Πολλά πράγματα έχουν γραφτεί και ειπωθεί (για αυτά δεν είμαι και τόσο σίγουρος) για τους Έλληνες. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού τόσο για διθυραμβικά όσο και για επικριτικά σχόλια για τον λαό μας.
Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λέμε «ο κλασσικός Έλληνας» άλλα πάντα φουσκώνω απο υπερηφάνια βλέποντας τον άθλο του 2004 στο ποδόσφαιρό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ή το Πύρρο Δήμα να φωνάζει «για την Ελλάδα» λίγο πριν σηκωσει την μπάρα στην Ατλάντα. Αυτό που βέβαια δεν χάνει την εκτίμηση μου είναι ο πολιτισμός μας. Λέγοντας πολιτισμό δεν εννοώ τις κολώνες (είναι τα τελευταία που με ενδιαφέρουν) αλλά την παιδεία και την κουλτούρα που τόσα χρόνια δημιουργήσαμε με κόπο. Όπως είπα στην αρχή, λοιπόν, είμαστε ένας πολυσυζητημένος λαός. Τόσο για το παρελθόν μας όσο και για το παρόν.
Είμαστε ίσως ο πιο παράξενος (και όπως θέλει το παίρνει κανείς) λαός. Είμαστε η Ελλάδα του σαλονιού και η Ελλάδα της αναρχίας, η Ελλάδα του φιλότιμου και η Ελλάδα πονηριάς. Ένα πλανόδιο τσίρκο όπως πολύ εύστοχα ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε σαν έθνος ξεχάσει τον πολιτισμό μας. Είμαστε ο λαός που παρέλαβε 6000 χρόνια πολιτισμού και ξαφνικά όλοι μαζι – σαν να ήμασταν συνεννοημένοι – τραβήξαμε μια γραμμή και διαγράψαμε τα πάντα. Φροντίσαμε βέβαια πρώτα να μοιράσουμε τον πολιτισμο μας σε όλο το κόσμο (και πολύ καλά κάναμε αφού οι γνώσεις και ο πολιτισμός δεν πρέπει να γνωρίζουν σύνορα). Όλοι σχεδόν οι λαοί πήραν την φωτιά από την δάδα του ελληνικού πολιτισμού και αμέσως μετά την σβήσαμε. Φτάσαμε σήμερα να έχουμε δώσει τον πολιτισμό μας αντιπαροχή και να ενασμενιζόμαστε για τον ήλιο και την θάλασσα μας. Μόνο αυτά μας έμειναν πια. Όλα τα άλλα τα ξεπουλήσαμε. Μιλάω φυσικά για το ηθικό μας ξεπούλημα (το οποίο θεωρώ ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας).
Έχουμε μείνει λοιπόν να προμοτάρουμε την όμορφή Ελλάδα που ενδόμυχα όμως σαπίζει και αποσυντίθεται. Σαπίζει πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά. Πίσω από την όμορφη Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που «κλαίνε και αναζητούν την Ρωμιοσύνη». Ελπίζω για τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας να επαληθευτεί η ρήση του Οδυσσέα Ελύτη: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»
Σωτήρης Οικονόμος
www.decay.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου