Mια στιγμή στο μετρό

[Από τον Στέργιο Πουλερέ]

Σκηνικό: συρμός του μετρό, 7 το απόγευμα Παρασκευής. Στάση Συγγρού. Εισέρχεται στο συρμό ένας από τους γνωστούς επαίτες που έχουν ανάγκη από τη βοήθεια μας. Η διαδρομή του μέσα στα βαγόνια δεν αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.


Ο επαίτης με αρκετή δόση αυτοκριτικής δίκην αυτομαστιγώματος, ομολογεί ότι η χρήση ναρκωτικών ουσιών τον κατέστρεψε και ορκίζεται, σε όποιον είναι διατεθειμένος να τον ακούσει, ότι τα λεφτά που ζητάει δε θα καταλήξουν ξανά σε ουσίες, αλλά στη βιολογική ανάγκη της τροφής και στην προσπάθεια επαναφοράς του στους κοινωνικούς ιστούς.

Εκεί που πια δεν ανταποκρίνεται κανείς στο σπαραχτικό του κάλεσμα, πλησιάζει ένα νεαρό και του απευθύνει προσωπικό κάλεσμα. Ο νεαρός με πάσα ειλικρίνεια χωρίς να το σκεφτεί δίνει την εξής απάντηση: φίλε μου, ειλικρινά δεν έχω...αν είχα κάτι που να μου περισσεύει σου τ' ορκίζομαι θα στο έδινα». Ο επαίτης τότε γυρνάει και λέει στον πιτσιρικά: ορκίζεσαι εσύ σε μένα; ορκίζεσαι εσύ σε εμένα το πρεζόνι; είσαι ο μοναδικός που μου έδωσε σημασία και μου μιλά με τέτοιο τρόπο. Πάρε αυτό το στυλό από μένα και δε θέλω τίποτα. Ο μικρός προσπάθησε να μην το δεχτεί, αλλά είχε μιλήσει τόσο βαθιά στην ψυχή του άλλου που δε θα μπορούσε να μην το δεχτεί.

Η παραπάνω στιχομυθία που διημείφθη και της οποίας ήμουν αυτήκοος μάρτυς είναι πέρα για πέρα αληθής. Ένας πιτσιρικάς που θα μπορούσε να αγνοήσει το συγκεκριμένο άνθρωπο-άλλωστε καθημερινά σε αυτή τη χώρα βλέπει αρκετούς, θα αντιμετωπίζει κι αυτός αρκετά προβλήματα- του μίλησε με τόση ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Και η ανταπόκριση κρίνεται για μένα καλύτερη κι απ' όλο το χρυσάφι του κόσμου. Ένας άνθρωπος, που ποιος ξέρει με τι έχει μπλέξει στη ζωή του και είχε ανάγκη από χρήματα για να περάσει και αυτή τη μέρα έχοντας βάλει κάτι στο στόμα του, έκανε δώρο το εμπόρευμά του χωρίς δισταγμό. Έχει δίκιο εν τέλει ο θυμόσοφος λαός που λέει πως τα διαμάντια βρίσκονται στο βυθό, κάτω από βράχους και πρέπει να ψάξεις καλά να τα βρεις.

Δεν ξέρω αν αυτό το περιστατικό είναι σπάνιο, αναντίρρητα όμως αποδεικνύει ότι σε αυτή τη ρημαγμένη από κάθε άποψη κοινωνία, που μας προκαλεί θυμηδία το λιγότερο, υπάρχουν πράγματα για να πιστέψεις. Υπάρχει ένα σχοινί για να πιαστείς και να συνεχίζεις την ανηφόρα. Δε με αφορά το τι κυκλώματα βρίσκονται πίσω από αυτό τον επαίτη, και δεν το εξετάζω γιατί θα μου χαλάσει το συναίσθημα, αλλά διάολε αυτή η ανθρώπινα αυθόρμητη και αληθινή συμπεριφορά είναι μια ελπίδα. Για το παλικάρι είναι η ίσκα που ανάβει το τσακμάκι της προσπάθειας και της πίστης στα όνειρά του, σε μια στιγμή που ένιωθε να παραιτείται από τα πάντα και να βυθίζεται σε μια μαύρη τρύπα.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα ζητήσει οικονομική βοήθεια...όχι δε ζητάω να δώσετε αλλά να τον κοιτάξετε στα μάτια και να είστε ειλικρινείς απέναντί του. Η σημασία που θα του δώσετε και η κατανόηση του πόνου του θα απαλύνει πρώτα τη δική σας ψυχή και θα κάνει έναν άνθρωπο που η κοινωνία θα τον τιμωρεί εσαεί για μια παρελθοντική του επιλογή το κουράγιο να εξακολουθήσει να αγωνίζεται για να επιστρέψει εκεί απ' όπου απομακρύνθηκε εξαιτίας των λαθών του.

Πηγή: www.lifo.gr