Είναι δύσκολο να θέσης ένα σαφές όριο και σύνορο μεταξύ του ερωτικού και πορνογραφικού περιεχομένου. Ορισμένοι παραδέχονται ότι η πορνογραφία χαρακτηρίζεται από την ωμή έκθεση των σεξουαλικών πράξεων, μερών του σώματος, η ακόμα και την ακραία έκθεση των γεννητικών οργάνων, ενώ το ερωτικό είναι πιο διακριτικό σε αυτή την έκθεση. Ας επιχειρήσουμε να δούμε την κινηματογραφική πορεία αυτού του είδους (part two)
Ήταν μια εποχή επέκτασης και ανατροπής στους ορισμούς των δογμάτων και των κλισέ. Πρωκτικό, όργια, gang bang (ή παρτούζες), διπλή διείσδυση και το, καθιερωμένο στις ταινίες πορνό, bukkake (προσφορά της ιαπωνικής πορνογραφικής παραγωγής) όπου πολλοί άνδρες εκσπερματώνουν στο πρόσωπο της γυναίκας. Ταινίες όπως: «Το Βαθύ Λαρύγγι» και «Εμμανουέλλα» αποτελούν τη Βίβλο του είδους, με την Ευρώπη, κυρίως σε Γαλλία και Ιταλία να δημιουργούν το δικό τους πορνογραφικό πάνθεο και την Ιαπωνία να ακολουθεί διαγράφοντας μία πορεία ανάλογη της κουλτούρας της δημιουργώντας μια τελειωτή στρατιά anime Joshikousei ηρωίδων όπου μεγεθύνουν τον πόθο μέσα από τη λαχτάρα των αγνών κοριτσιών. Είναι η εποχή που θα επενδύσουν σε μεγάλο βαθμό στις παραγωγές, σπάζοντας τους φραγμούς και επαναπροσδιορίζοντας τη δημιουργία τέτοιου είδους ταινιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μεγάλο μέρος του ανεξάρτητου κινηματογράφου της δεκαετίας του ’80 ενσωμάτωσε κάποιες ιδέες από τις ταινίες πορνό.
Με την εισβολή του βίντεο στη δεκαετία του ’80 (περίοδος που είχε δράσει και ο δικός μας Γκουσγκούνης), οι ταινίες πορνό έχουν κερδίσει τα σπίτια σε όλο τον κόσμο και γνωρίζουν μία ανάδειξη που το καθιερώνει, επίσης θα δημιουργηθεί ένας τεράστιος αστερισμός ηθοποιών – οι οποίοι, κάτι σημαντικό για την εποχή, διεύθυναν οι ίδιοι την πορεία της ταινίας. Αυτό θα αλλάξει τη δεκαετία του ’90, όπου θα γίνει καθαρά ένα εμπορικό προϊόν με όλα τα χαρακτηριστικά της βιομηχανίας του θεάματος, όταν την επιχειρηματική διάστασή του αναλάβει ο John Stagliano, γνωστός ως Buttman. Επί του παρόντος, η παρουσία του πορνό στην αγορά έχει μεγάλη κερδοφόρα δύναμη. Υπάρχουν υψηλού προϋπολογισμού ταινίες, με πλοκή και διάσημους ηθοποιούς, αλλά και ερασιτέχνες, με τα πάντα να περιστρέφονται γύρο από την ιδέα ότι όλες οι σχέσεις δεν είναι επαγγελματικές, όπου θεωρητικά απαγορεύεται η περαιτέρω συνεύρεση (μεταξύ π.χ. γιατρού και νοσοκόμας, συναδέλφων και συνεργατών) Υπάρχουν επίσης οι ταινίες που ονομάζονται softcores, οι οποίες δεν δείχνουν γεννητικά όργανα και καθαρές σκηνές. Ένας άλλος κανόνας είναι οι ατελείωτες, ή πολυάριθμες συνέχειες ταινιών.
Ανεξάρτητα από τη βιομηχανική εκμετάλλευση του είδους, ο πορνογραφικός κινηματογράφος είναι σε θέση να παράγει ενδιαφέρουσες ταινίες που ξεχωρίζουν από την τολμηρότητα και την αθέτηση του φόβου. Οι παραγωγοί και σκηνοθέτες, με επίμονη επιδίωξη της διαφορετικότητας, παρουσιάζονται όλο και πιο ικανοί για θεαματικές και σαρωτικές αλλαγές στη ροή και αφήγηση των ταινιών, ή ακόμα και στη χρήση της φωτογραφίας, από το ίδιο το περιεχόμενο, σπάνια παρεκκλίνουν από τον απώτερο σκοπό τους: να διασκεδάσουν και να διεγείρουν τους θεατές. Μέσα από αυτό το πρίσμα το στυλ βασίζεται και εξελίσσεται μέσα στην πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει και έχει ωριμάσει μέσα στα πορνογραφικά έργα. Όπως σχεδόν πάντα μέχρι τώρα, οι πορνογράφοι δεν διστάζουν να ρισκάρουν. Και, όπως σε κάθε είδος τέχνης, ο κίνδυνος είναι σχεδόν πάντα ένας κρίσιμος παράγοντας.
Η δράση δεν βρίσκεται πάντα με ευκολία, δεδομένου ότι η μαζική παραγωγή δεν αφήνει χρονική άνεση ή περιθώρια για μια εκτενέστερη απόδοση με προσήλωση στη λεπτομέρεια, κάτι που συνέβαινε τη δεκαετία του ’70. Εδώ είναι που φαίνεται η επιρροή της βιομηχανίας του θεάματος, καθώς χρησιμοποιεί τους ηθοποιούς σαν αναλώσιμα αντικείμενα και τους καταναλώνει στην κυριολεξία δείχνοντας καθαρά ένα χαρακτήρα με εγκληματική συμπεριφορά. Είναι πλέον ένα παιχνίδι με τη λίμπιντο παρά μία καλλιτεχνική παράθεση και χαρακτηρίζεται από τη συνεχή και ασταμάτητη κίνηση. Η συνεχή δράση μπορεί να υπερθεματίζει το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται οι συγκεκριμένες ταινίες και να δείχνει ένα πρόσωπο που δεν γνωρίζει από όρια, δισταγμούς και δειλία, γίνεται όμως ο προπάτορας πολλών ειδών κινηματογράφου που υπάρχουν σήμερα.
Με την εμφάνιση της πορνογραφίας να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, σε όλες τις όποιες εκφάνσεις της, ακόμη και ως μέρος της τέχνης, αν όχι άμεσα τουλάχιστον έμμεσα πολλοί καλλιτέχνες, ζωγράφοι και γλύπτες, την χρησιμοποιούν σαν βάση για τα έργα τους. Η ιστορία των πορνογραφικών επιρροών είναι αδύνατον να εντοπιστούν καθώς χάνονται στο βάθος των χρόνων. Υπάρχει στα ερείπια της Πομπηίας, στην Παλαιολιθική τέχνη, στα γραπτά του Μαρκήσιου ντε Σαντ, να μην παραλείψουμε επίσης τον μεγάλο Μπουκόφσκι και στον κινηματογράφο, τον κατάλληλο, από το ξεκίνημά του και πολύ περισσότερο σήμερα, υπάρχουν καθαρές αναφορές στην πορνογραφία.
Ο σκηνοθέτης Fernando Augusto Tiezzi, σε ένα κείμενό του για την ιστορία του κινηματογράφου είχε πει: «Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν οι ταινίες, γεννήθηκε επίσης ένα νέο είδος που θα βοηθήσει τον κινηματογράφο να γίνει λαϊκός: οι ερωτικές ταινίες. Είναι γνωστό ότι από τα πιο διαδεδομένα είδη μαζικής ψυχαγωγίας το Βαριετέ περιείχε σκηνές με ερωτική χροιά και σε μερικές περιπτώσεις καθαρές σκηνές σεξ. Η απουσία της ιστορίας, έδωσε αφορμή για γρήγορες σκηνές, με ηθοποιούς που δεν είναι ηθοποιοί για άμεση χρήση, λίγο καιρό μετά, η ταινία πρέπει να έχει ξεχαστεί και πεταχτεί. Όπως και το Βαριετέ ήταν κάπως στο περιθώριο, οι ταινίες αυτές δεν υφίσταται λογοκρισία και εμφανίζονται όπως ακριβώς γυρίζονται».
Μερικές σημαντικές ταινίες:
Deep throat (1972)
Σκηνοθεσία: Gerard Damiano με πρωταγωνίστρια την Linda Lovelace, η ταινία ήταν η πρώτη παγκόσμια επιτυχία του πορνογραφικού κινηματογράφου.
Behind the green door (1972)
Από τους αδερφούς Mitchell με πρωταγωνίστρια την Marilyn Chambers (έχει πεθάνει το 2009).
The devil in miss Jones (1973)
Η Justine Jones αυτοκτονεί και καταλήγει στην κόλαση όπου ο διάβολος της προσφέρει την ευκαιρία για μια νέα ζωή, αυτή τη φορά σαν ακόλαστη. Η πορνοστάρ Georgina Spelvin είναι η πρώτη ηθοποιός που η ταινία της έσπασε το φράγμα των 50 εκατομμυρίων δολαρίων κέρδος στις ΗΠΑ.
Emmanuelle (1974)
Η Emmanuelle είναι ένας χαρακτήρας softcore που δημιουργήθηκε από τη γαλλίδα συγγραφέα Emmanuelle Arsan στο ρομαντικό μυθιστόρημα «The Joys of a Woman». Η πρώτη ταινία έγινε στη Γαλλία το 1969, η έκδοση όμως με τη μεγαλύτερη επιτυχία δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ με την Sylvia Kristel στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Debbie does Dallas (1978)
Με πρωταγωνιστές τους Bambi Woods και Christie Ford, με το όνομα Misty Winter. Στη δεκαετία του ’90 έγινε μία διασκευή του στο Broadway, φυσικά χωρίς σκηνές σεξ.
The world’s biggest gang bang (1995)
Μία ταινία 240 λεπτών , όπου η Annabel Chong (Grace Quek στο πραγματικό της όνομα) προσπαθεί να κάνει σεξ με 300 άντρες τον Ιανουάριο του 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου