Κάτω στην καταπίεση της τσουπωτής

Από την εφηβεία με θυμάμαι να πολεμάω με το βάρος μου. Δεν ήμουν ποτέ αδύνατη, ήμουν κανονική και διατηρούσα πάντα το βάρος μου στα 54 αλλά είχα μια τάση να παχαίνω. Είμαι από αυτές τις κοπέλες, γεννημένες με κυτταρίτιδα, πράγμα που σημαίνει ότι μια εποχή που είχα τρελαθεί στην υγιεινή διατροφή και το γυμναστήριο και πάλι κυτταρίτιδα είχα.

Μεγαλώνοντας, προστέθηκε άλλο ένα πρόβλημα. Θυροειδής ή πιο συγκεκριμένα hashimoto, το οποίο μου προκάλεσε Υποθυρεοειδισμό και είδα τον εαυτό μου να παχαίνει 10 κιλά. Δεν πτοήθηκα, έκανα διατροφή και σε ένα χρόνο ξαναγύρισα στα κανονικά μου κιλά με πολύ κόπο όμως και παίρνοντας φαρμακευτική αγωγή.

Συνεχίζω να έχω το πρόβλημα και να παίρνω τη φαρμακευτική αγωγή και μάλλον θα την παίρνω για όλη μου τη ζωή.

Το κακό είναι ότι, ας πούμε το βραδινό φαγητό το έχω ξεχάσει και αν ξεφύγω έστω και λίγο, ξεφεύγω σε κιλά.

Τον τελευταίο χρόνο ο τρόπος ζωής μου, είχε ως αποτέλεσμα να πάρω 10 κιλά, τα οποία δε λένε να φύγουν.

Η ντουλάπα μου πλέον έχει πολύ λίγα ρούχα που μπορώ να φορέσω και κάθομαι και κοιτάζω με λύπη όλα τα όμορφα φορέματα μου.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι κάποιοι άντρες (ακόμα και αυτοί που με αγαπούσαν) είχαν θέμα με το σώμα μου και το έδειχναν. Και το έλεγαν. Και έκαναν συγκρίσεις.

Μάλιστα κάποιος μου είπε: θα ήσουν πιο όμορφη αν είχες κάποια κιλά λιγότερα.

Κοίταζα χθες τις φωτογραφίες μου και ανακάλυψα μια που ήμουν 52 κιλά και άβαφτη και μου φάνηκα όμορφη. Αυτήν

Την πόσταρα και ένας άνθρωπος που δε με έχει δει ποτέ από κοντά μου λέει "τσουπωτή" είσαι εδώ.

ΩΠΑ. Τσουπωτή; Από που και ως που φίλε;

Και μένα λίγο μαλάκας μου φαίνεσαι, αλλά δε το λέω σε σχόλιο.

Πέρα από την πλάκα, πολεμάω όλη μου τη ζωή να μη με πειράζουν σχόλια τύπου “γεματούλα, τσουπωτή, χοντρούλα, αγυμνασούλα” όλα αυτά τα όμορφα υποκοριστικά που με κάνουν να αισθάνομαι σκατά.

Ξέρω ποια είμαι, ξέρω ότι τα κιλά δεν έχουν σημασία για τους ανθρώπους που σε αγαπάνε και σε θέλουν για αυτό που είσαι, τα ξέρω όλα αυτά.

Δεν παύει όμως το σχόλιο ενός άσχετου, του οποίου η γνώμη στην πραγματικότητα δε με ενδιαφέρει, να με πειράζει.

Με ενοχλεί που κανένας δεν καταλαβαίνει πόσο μπορεί να πολεμάει κάποιος με τον εαυτό του και πόσο τον πειράζει να είναι έτσι και όχι πιο αδύνατος.

Επίσης με ενοχλούν οι ΜΑΛΑΚΕΣ που κρίνουν κάποια από τα πιο υπέροχα πλάσματα που υπάρχουν εκεί έξω λέγοντας “η χοντρή, το μπάζο, κλπ” χωρίς να δίνουν μια ευκαιρία να γνωρίσουν τι βρίσκεται πίσω από τη χοντρή,το μπάζο κλπ.

Γενικά, όσοι κρίνουν μόνο από εξωτερική εμφάνιση, δεν ανήκουν στους ανθρώπους που θα ήθελα καν να γνωρίζω.

Γιατί, όταν μεγαλώσουμε όλοι, το μόνο που θα μείνει είναι το μέσα μας.

Αν είμαστε όμορφοι μέσα μας, το έξω μας θα είναι όμορφο πάντα σε αυτούς που μας αγαπάνε. 

Από την Νίκη Σωτηροπούλου