"Έγινε η απώλεια συνήθειά μας..."

Δεν μου αρέσουν οι μελοδραματισμοί και τα μεγάλα λόγια... Και αυτή ήταν η πάγια στάση μου απέναντι σε πολλά πράγματα και ανθρώπους μέχρι πριν από κάποια χρόνια... Παρ' όλα αυτά, πλέον και κατά διαστήματα, κυριεύομαι από τα συναισθήματα που μου προκαλούν άνθρωποι του περιβάλλοντός μου, για τους οποίους νοιάζομαι και νομίζω πως θα με ζήλευαν η Μάρθα Βούρτση και ο Νίκος Ξανθόπουλος μαζί!

Δεν ξέρω εσείς σε ποια γενιά ανήκετε. Ευνοημένη ή αδικημένη, των αγώνων ή του καναπέ, ξέρω όμως σε ποια γενιά ανήκω εγώ και θα σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε πώς ακριβώς ενώνονται τα κομμάτια του παζλ...

Πριν κάποια χρόνια, όταν ήταν να μπούμε στο πανεπιστήμιο ή και λίγο νωρίτερα, σκεφτόμασταν τι θέλουμε να γίνουμε κι έπρεπε να αποφασίσουμε με βάση το τι μας αρέσει, σε τι είμαστε καλοί αλλά και τι θα μας αποφέρει κάποια χρήματα μεγαλώνοντας!

Kαι κάπως έτσι, τρέχαμε αγχωμένοι, μπερδεμένοι και με πολλές ελπίδες να συμπληρώσουμε τα μηχανογραφικά που θα μας εξασφάλιζαν ( όπως το βλέπαμε τότε και εμείς και οι γονείς μας )  ένα καλύτερο αύριο!

Μπήκαμε σε σχολές, τεμπελιάσαμε, διασκεδάσαμε και με το παραπάνω ( με τα λεφτά των γονιών μας, που έφταναν για να διασκεδάσουμε και εμείς και αυτοί και όχι μόνο να βγάλουν οι ίδιοι τον μήνα ), γνωρίσαμε κόσμο, κάναμε νέους φίλους, αγαπήσαμε νέους ανθρώπους, είδαμε νέους ορίζοντες, αποκτήσαμε νέες εμπειρίες και αναμνήσεις... Εντάξει, διαβάσαμε κιόλας, πήραμε το πολυπόθητο πτυχίο και πάλι το γιορτάσαμε με φίλους και συγγενείς...

Kαι τότε ξαφνικά ήρθε η ΚΡΙΣΗ! Αυτό το τέρας που χρόνια κρυβόταν και μεγάλωνε σε μια σπηλιά και ξαφνικά ήρθε να μας κατασπαράξει... Αστειεύομαι, φυσικά! Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση! Είναι η νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλει να χάνονται οι θέσεις εργασίας, οι κοινωνικές παροχές, η παιδεία, οι αξίες, η λογική, αρκετές φορές, οι ανθρώπινες ζωές, μα κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις...

Δεν είναι σκοπός μου να εξετάσω ούτε το πώς ούτε το γιατί... Δεν θέλω ν' ασχοληθώ τούτη τη φορά ούτε με το αν υπάρχει λύση ή διέξοδος ή τρόπος αντιμετώπισης... Θέλω μόνο να δηλώσω ( κυρίως στον εαυτό μου και μετά στους υπόλοιπους ) πως μπορεί να μου πάρουν τη δουλειά, την περίθαλψη, τη μόρφωση, τα όνειρα για οικογένεια, ανεξαρτησία και ταξίδια, ακόμη και τους φίλους, που ένας ένας φεύγουν, αλλά ΔΕΝ θα τους αφήσω να μου πάρουν τις αναμνήσεις από όσους και ό,τι αγαπώ ούτε και το δικαίωμα να ελπίζω πως όλα μια μέρα θα γίνουν, όχι όπως πριν αλλά ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Ρώτησαν τον Αριστοτέλη: "Τι είναι ελπίδα;" Κι αυτός απάντησε: "Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου."

kati-exei-na-pei.blogspot.gr