Ενός κακού μύρια έπονται.

Τι να πεις κανείς για την δόλια τη χώρα μας;… Τόσα πολλά τα βάσανα της, που δε ξέρει κανείς από πού να αρχίσει να τα συμμαζεύει. Μάλιστα, πλέον στην ελληνική επικαιρότητα δε βλέπεις και τίποτα της προκοπής. Τίποτα χαρούμενο βρε αδερφέ! να πεις «να κοίτα, αυτός πάει μπροστά γίνεται κάτι θετικό».

Τη μια είχαμε τα γεγονότα της Αμφίπολης. Το άγχος και η αγωνία μεγάλη. Σε ποιον άραγε να ανήκει αυτό το μεγαλόπρεπο ταφικό μνημείο; Έβγαιναν και φωνασκούσαν πολλοί: «στον Μέγα Αλέξανδρο», «όχι στην μητέρα του την Ολυμπιάδα». Ενώ κάποιοι άλλοι πιο ταπεινοί έκαναν λόγο για τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλέξανδρου και των μετέπειτα βασιλέων της Μακεδονίας.

Πλούσιο είναι το μνημείο από τοιχογραφίες, παραστάσεις, αγάλματα και κίονες αλλά κάτοικο δε βλέπαμε. Και άρχιζε η παραφιλολογία: δεν είναι τύμβος είναι βιβλιοθήκη, είναι θησαυροφυλάκιο, είναι κενοτάφιο. Το άλλο που το πας; Είναι συλημένος ή δεν είναι; Οι μισοί να λένε είναι, οι άλλοι μισοί όχι δεν είναι. Ένα πράμα σαν την κολοκυθιά. Εν τέλη βρέθηκε ο ένοικος του τύμβου. Συλημένο το μνημείο. Και ξάφνου σιώπησαν όλοι πλέον. Ξεχάστηκε το θέμα που έπαιζε πρώτο σε όλα τα δελτία και τα πρωτοσέλιδα επι περίπου 6 μήνες.

Έπειτα είχαμε το θέμα του Ρωμανού. Καλά να είναι το παιδί, ο,τι και αν έχει κάνει! Δεν ήμασταν άξιοι εμείς οι κοινοί θνητοί να τον οδηγήσουμε στο θάνατο, αλλά ούτε και να το κρίνουμε. Το παιδί αυτό έδωσε ένα δίκαιο αγώνα. Και γιατί το λέω αυτό;

Πριν πείτε… «Ααα αριστερός είναι», «προωθεί τον Τσίπρα». Εφόσον ο νόμος ορίζει ότι οι φυλακισμένοι έχουν δικαίωμα να λαμβάνουν φοιτητικές άδειες για να μορφώνονται όντας ένοικοι του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας, ορθά έπραξε. Διότι μη ξεχνάμε ότι όταν πέρασε στην τριτοβάθμια τον βράβευσαν μαζί με άλλους επιτυχόντες φυλακισμένους. Άλλωστε ο ουσιαστικός ρόλος της φυλακής, κάτι που φυσικά δεν ισχύει, είναι να σωφρονίζει τα μέλη της ώστε να είναι έτοιμοι να ενταχθούν ξανά στη κοινωνία μας.

Αυτής της σάπιας κοινωνία που έχουμε εμείς οι “άριστοι”.

Όταν οι κυβερνόντες όμως, είδαν ότι στο κίνδυνο της δικής του καταστροφής, μεσούσης των εξελίξεων με την τρόικα και το eurogroup, το μνημόνιο από το οποίο θα φεύγαμε, αλλά τελικά θα μείνουμε τουλάχιστον για δύο μήνες, και φυσικά τα σκληρά μέτρα τα οποία δε πέρασαν από αυτόν τον κίβδηλο προϋπολογισμό που ψηφίστηκε από 155 βολευτές (με συγχωρείται βουλευτές ήθελα να γράψω αλλά ξέχασα να το διαγράψω), τότε είπαν φαντάσου να ενωθεί ο ραγιάς κάτω από το θάνατο του Ρωμανού, ζήτω που καήκαμε. Δόθηκε μια λύση στο δίκαιο αγώνα του Ρωμανού και να! ξεχάστηκε σχεδόν και αυτό….

Τώρα έχουμε άλλα. Ποιόν θα εκλέξουμε για ανώτατο άρχοντα αυτού του τόπου. Κολοκύθια με τη ρίγανη λέω εγώ. Έχει καταντήσει αυτός ο θεσμικός ρόλος, ένας ρόλος μαριονέττας. Και φυσικά ο Κάρολος Παππούλιας υπέγραφε, δίχως να πει κανένα όχι, οτιδήποτε δεν μπορούσε να περάσει από τη Βουλή. Έτσι καταλύθηκε για πολλές φορές το Σύνταγμα. Αυτό το ιερό κείμενο, θεωρώ εγώ, που είναι η κορωνίδα της δημοκρατίας μας. Άσε που δεν ξέρουμε αν βγει ο κ. Δημας για πρόεδρος και μέχρι τις 29 του Δεκέμβρη θα έχουμε την εκλογολογία σε όλο της το μεγαλείο! Ο λαϊκισμός θα χτυπήσει κόκκινο και μαζι με τον κυβερνητικό συνασπισμό θα εμφανιστούν σαν εθνοσωτήρες για ακόμη μια φορά· πως είναι, αυτοί που πέτυχαν να μη κατρακυλήσει η Ελλάδα στο βούρκο, που πέτυχαν την ανάπτυξη, το success story, αυτούς που μείωσαν την ανεργία, και είναι μόνο στο 23%, η επίσημη. Γιατί η ανεπίσημη άστο, φτάνει κόκκινο. Γιατί αυτός που κάνει ένα μεροκάματο την εβδομάδα και αυτό μισό, είναι εργαζόμενος. Γιατί αυτός που δουλεύει για 10 ώρες αλλά λαμβάνει μισθό για 4, είναι εργαζόμενος. Όπως επίσης οι καθηγητές που θα πληρωθούν με μόρια όταν και εάν γίνει ΑΣΕΠ στη δευτεροβάθμια.

Ξυπνάτε συνάνθρωποι, μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί και εμείς χτυπάμε και παλαμάκια.

Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε χρονική περίοδο η συγκεκριμένη κυβέρνηση, θολώνει τα νερά σε συνεργασία πάντα με κάποιο ΜΜΕ (και δεν είναι μόνο ένα, τα ξέρετε). Τηλεοπτικοί σταθμοί, ραδιόφωνα, εφημερίδες και όχι μονό… θολώνουν τα νερά και την κρίση μας, με ένα μεγάλο θέμα, από το οποίο πάντα βγαίνει φυσικά κερδισμένη η κυβέρνηση. Για να μπορέσει να κάνει και αυτή τη δουλειά της, τις ρεμούλες της για να τα λέμε πιο σωστά. Αυτά που θέλει να περάσει κάτω από το τραπέζι και να το πάρουμε όσο το δυνατόν λιγότεροι χαμπάρι. Καθώς όλα αυτά που περνούν κάτω από το τραπέζι δεν έχουν ισχύ μόνο την επαύριον αλλά καιρό μετά. Έτσι ώστε να υποθηκεύουν το μέλλον αυτού του τόπου και φυσικά το δικό μας. Το δικό μας δυσοίωνο μέλλον. Ένα μέλλον ζοφερό και σαθρό, δίχως κάποια βάση και στηρίγματα, παρά μόνο τα δεκανίκια που μας δίνει η “φιλεύσπλαχνη” ευρωπαϊκή ένωση, μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ. Καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο ο κατακαημένος ραγιάς να είναι ευχαριστημένος και να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε μπαταρία στο ξυπνητήρι και αύριο να ξυπνήσουμε. Διότι όσο αργούμε τόσο πιο άσχημη τροπή θα παίρνουν τα πράγματα. Και άντε κάποιοι από εμάς έζησαν ή και ζουν ακόμη μερικά καλά χρόνια ευημερίας. Όλοι οι άλλοι που δεν έχουν δει χαΐρι και προκοπή ούτε μιας ημέρας και δε θα δουν ποτέ, τι φταιν;Οι επόμενες γενεές σε τι οφείλουν να πληρώσουν τα δικά μας λάθη; Γιατί η πληρωμή σε τούτο τον ριμαδιασμένο τον τόπο γίνεται πάντα κατόπιν εορτής και ποτέ όταν πρέπει!

Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα