κείμενο, φωτογραφίες:Μανώλης Δημελλάς
Τον χειμώνα του 1997, ζορισμένος όπως ήταν, προσπαθώντας να προσελκύσει το βλέμμα, μα και την προσοχή, το ενδιαφέρον της εξουσίας για τα άλυτα καθημερινά προβλήματα των χωριανών του, δήλωνε πως ήταν σχεδόν έτοιμος, από την αδιαφορία που εισέπραττε, να ανεβάσει στον ιστό την τουρκική σημαία.
Σήμερα είναι που βγαίνει δυνατά και ξαναπροκαλεί με την στάση του.
-«Σκέφτομαι να βάλω γύρω-γυρώ από το χωριό καμμιά δεκαριά, Ελληνικές σημαίες, πρέπει να ξυπνήσουμε».
Πρόκειται για τον πιο δικτυωμένο, ηλεκτρονικά, παπά της χώρας.
Ο παπα- Καλλίνικος, στα 53 του, δείχνει, το λέει, πως έχει πεισμώσει δεν θέλει να το βάλει κάτω.
Τον γνώρισε το πανελλήνιο από την δράση του, ήταν και ο δάσκαλος στο μικρό χωριό που ανέλαβε το μονοθέσιο σχολείο στις Πυλές Καρπάθου.
Όλα τα προγράμματα που είχαν να κάνουν με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και της νέες τεχνολογίες, εφαρμόστηκαν στο μικρό σχολείο του, για αρκετά χρόνια ξεχώριζαν οι μαθητές του με τα πρώτα βραβεία που αποσπούσαν.
Πρότυπα προγράμματα του υπουργείου παιδείας όπως η «Λογομάθεια», ο «Τηλέμαχος», ή το παγκόσμιο περιβαλλοντικό «GlobeAlexandros», έδωσαν σπάνιες ευκαιρίες επικοινωνίας και γνώσης στους μαθητές του.
Τελευταία συνδέθηκαν με τον δορυφόρο HellasSat, και με πρόγραμμα τα «φτερά του ανέμου», έκαναν το μονοθέσιο δημοτικό να ξεχωρίζει.
Μα δεν ήταν μόνο αυτά, τα παιδιά (μα και το μικρό χωριό από κοντά), έκαναν καταδύσεις, σέρφ, εκδρομές στο εξωτερικό, μα και όποιος δεν συμμετείχε τα ζούσε ακόμη και από ατομική προβολή μέσα από δορυφορικές συνδέσεις.
Όλα αυτά Π.Κ. δηλαδή πρό κρίσης, με την προσπάθεια συμμαζέματος το σχολείο έκλεισε, συγχωνεύτηκαν τα δημοτικά τεσσάρων χωριών σε ένα, δημιουργώντας το τετραθέσιο Απερίου.
Έδωσε τον αγώνα του, πάλεψε για να κρατήσει το σχολείο ανοιχτό, πέρασαν από εδώ σπουδαίες πολιτικές φίρμες μα και άλλοι πλανόδιοι μάγοι, μα δεν τα κατάφερε, όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω μα βλέποντας το σχολείο σαν ένα ζωντανό κύτταρο παλεύει να το κρατήσει ανοιχτό.
Σωρεία εκδηλώσεων, δανειστική βιβλιοθήκη (6000 τόμοι βιβλίων), μα και ηλεκτρονικοί υπολογιστές, δίκτυο και ένα σωρό παιδιά, που χωρίς πίεση μπαινοβγαίνουν και γράφουν, κάνουν νέες μνήμες αγαπώντας την μάθηση.
Ο παπά-Καλλίνικος προσπαθεί να μην έχει στερεότυπα, λένε για εκείνον στο νησί πως τους πνίγει με την θρησκεία, λένε πως κουνά δάχτυλα σε εκείνους που δεν πιστεύουν. Μα όση ώρα περάσαμε μαζί δεν σταμάτησε να χτυπά το τηλέφωνο για ραντεβού εξομολόγησης.
Στο πρώτο που στέκεται είναι στην ανάγκη να γίνει ένα σχολείο γονέων, να μάθουν οι μεγαλύτεροι, να ανοίξουν ρεαλιστικά τα μάτια στην καθημερινότητα και να μην κρύβουν ούτε και να κρύβονται.
Οικονομικά σκάνδαλα, παιδική πορνεία, ναρκωτικά, ψυχολογικά ζητήματα μια Ελλάδα σε μικρογραφία μα όταν στέκεται μια στιγμή, μιλά για την κρίση μας, την χαρακτηρίζει βαθειά ατομική.
Το οικονομικό είναι το λιγότερο, η συναισθηματική, η καθημερινή προσωπική κρίση είναι το μείζων θέμα μας. Επαναλαμβάνει:
- Λυπάμαι να βλέπω νέους πεθαμένους.
Ενημερώνεται από το διαδίκτυο, βλέπει τηλεόραση, κρίνει την πληροφορία, μιλά σε group στο skype,στέκει ενεργός και απαιτεί. Αυτό συζητά και ζητά από τους ανθρώπους, όπως λέει θέλουν να μιλήσου, να τα πούν, μα ακόμη και οι ντροπές πνίγουν και φυσικά θέλουμε όλοι χασομέρι.Όλοι μας έχουμε ανάγκη για μια συνεύρεση, μια επαφή, όμως είμαστε μονάχα για γλέντια και πανηγύρια.
Ανώδυνες γιορτές, σαρδέλας, κρασιού, πίτας, μα στην εξέλιξη, στην μόρφωση, στην ανατροφοδότηση που οδηγεί τελικά την αλλαγή των λανθασμένων προτύπων είναι μηδενικά τα αποτελέσματα.
Την ίδια στιγμή τα πρότυπα που προβάλει η εξουσία είναι φτωχά και μίζερα, σαν Θεικές οντότητες από χρόνια τελειωμένες.
Το τηλέφωνο συνέχισε να χτυπά, ψάχνουν εξομολογητή, δεν έχει σημασία η πίστη, αυτό που μετρά είναι ο προβληματισμός, η αμφισβήτηση το ψάξιμο. Αυτό είναι που οδηγεί, μας βγάζει στα ξέφωτα της γνώσης και της εξέλιξης.
Ο παπάς θυμάται ένα παιδί που τραβώντας από το χέρι την μάνα του της φώναζε, «τώρα που θα με πάς;».
Μόλις είχε τελειώσει το κατηχητικό μάθημα και μια προβολή ταινίας στο εκκλησιαστικό μέγαρο.
Σε ένα τόπο που δεν υπάρχει τίποτε, δεν μπορούμε να κατηγορούμε, να αφορίζουμε, όλους εκείνους που φλερτάρουν με το φευγιό.
Οι ελλείψεις μας, είναι το αποτέλεσμα της αδιαφορίας,
μιας ενοχής στην ουσία συνενοχής, ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μοναχά ενός τμήματος της.
Θυμάται την περίπτωση της ανήλικης πόρνης (ψιθυριστά μιλούν πως δεν ήταν η μόνη), που το κύκλωμα ξεσκεπάστηκε από την Interpol, η μικρή στην αποχώρηση της αναγνώρισε ένα σωρό από «γνωστούς», όλοι γνώριζαν την δράση του κυκλώματος, μα σωπάσαμε και τότε, κρύψαμε το θέμα λες και δεν είναι δικό μας.
Ξανά τώρα, βγαίνουν στον αφρό πιο σκληρά θέματα, ζητήματα σκληρά ανομολόγητα, που φαίνεται πως θα αναταράξουν την μικρή κοινωνία του νησιού.
Μα έτσι γράφεται η ζωή σε ολόκληρη την χώρα, όλα τα ρίχναμε στην αυλή του γείτονα, όλα τα φορτώναμε παραδίπλα, όμως τα περιθώριά μας τέλειωσαν, μα όπως λέει με χαμόγελο ο παπα-Καλλίνικος:
-«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».
ΠΗΓΗ: 24grammata.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου