Καλώς μας ήρθες και πάλι τρελή ώρα των εκλογών.

Για ακόμη μια φορά ο δοκιμαζόμενος ελληνισμός καλείται να εκλέξει τις κεφαλές του. Τις κεφαλές οι οποίες όπως ισχυρίζονται είναι εδώ για να μας βγάλουν από τη μαύρη τρύπα της κρίσης.

Τη μαύρη τρύπα της ματαιοδοξίας και της ανέχειας με μοναδικό τους γνώμονα την ελπίδα και φυσικά την ανάπτυξη.

 Όπως λέει ο πάνσοφος λαός όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Σε τούτες τις εκλογές νομίζω είναι πιο εύκολο να βρεις αυτούς οι οποίοι δεν είναι υποψήφιοι  παρά αυτούς που αναζητούν την ψήφο μας. Οι πιο πολλοί κατεβαίνουν ως ανεξάρτητοι καθώς είναι πια της μόδας.

Μπορεί να μην έχουν τώρα κάποιο χρίσμα από κόμματα αλλά οι πιο πολλοί από δαύτους είναι για τα καλά μπασμένοι στα κομματικά γρανάζια ή ήταν τουλάχιστον στο παρελθόν.

 Ένα παρελθόν που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν και προσπαθούν να κάνουν το ίδιο και σε όλους εμάς, να ξεχάσουμε.

Ξαφνικά γινήκαμε ευρωπαίοι. Καθημερινά δεχόμαστε τηλέφωνα, μηνύματα μέχρι και email για τον τάδε που είναι υποψήφιος και ζητά την στήριξη μας. Μια στήριξη η οποία είναι με αίμα πληρωμένη. Το αίμα όλων αυτών που αυτοκτόνησαν για τα χρέη τους, όλων εκείνων γιατί το σύστημα υγείας είναι εγγύηση θανάτου για τους ανθρώπους που δεν έχουν χρήματα.  Αυτά είναι τα έργα τους τα οποία ζητούν να ξεχάσουμε.

Για το κράτος το οποίο δεν έχει κανένα ίχνος πρόνοιας και ξάφνου αρχίζει και μοιράζει 500ευρα, προεκλογικά.

Είναι ένας τρόπος για να σου πουν ότι η χώρα αλλάζει πρόσωπο, ότι όλα αυτά που τραβάει ο ελληνισμός ανήκουν στο παρελθόν. Ας ξεχάσουμε. Ας ξεχάσουμε τους αδερφούς, τους φίλους και τους γνωστούς. Γιατί δε γίνεται όλο και κάποιον θα γνωρίζουμε οποίος ενώ ήταν νοικοκύρης έχει καταντήσει ζητιάνος μιας θέσης εργασίας.

Για το λόγο αυτό και μόνο μην τρέξετε να πανηγυρίσετε με τη δήθεν διόρθωση των κοινωνικών αδικιών. Οι αδικίες δε θα σταματήσουν να γίνονται έως ότου αλλάξουν άρδην οι κοινωνικές και πολιτικές συνήθειες όλων μας.

Έχουμε χρέος απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς. Στις γενεές οι οποίες έρχονται αλλά μεγαλύτερο χρέος έχουμε σε αυτούς οι οποίο δεν είναι πλέον μαζί μας, γιατί ο σταυρός του μαρτυρίου τους ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους.

Το χρέος αυτό θα ξοφληθεί όχι όταν το πουν οι τραπεζίτες αλλά μόνο όταν ανατείλουν οι ολόλαμπρες ακτίνες του ηλίου στον καθαρό ουρανό. Μόνο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι να τον αντικρίσουμε κατάματα. Μόνο τότε θα νιώσουμε τη γλυκάδα του επάνω στα κορμιά μας.

Διότι του Ρωμιού ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει.

Ας λύσουμε τα δεσμά μας. Ας αγναντέψουμε το καθαρό ουρανό και ας πετάξουμε στις κορφές της λευτεριάς.

Με τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα ποτέ και τίποτε δε κερδήθηκε. Αυτό Έλληνες πρέπει να το θυμόμαστε όλοι μας καλά. Οι αλλαγές έγιναν από τον λαό τον ίδιο και αφορούσαν μόνον αυτόν και κανέναν άλλον. 

Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα.